De crisisaanpak bij de opvang van asielzoekers gaat ten koste van de kwaliteit van de opvang en bezorgt asielzoekers een valse start. Ook zet die aanpak het maatschappelijk en politiek draagvlak voor de opvang voortdurend onder druk. Om uit de continue crisismodus te komen adviseren de Adviesraad Migratie (ACVZ) en de Raad voor het Openbaar Bestuur (ROB) de regering om gemeenten te verplichten asielzoekers op te vangen die grote kans hebben op een asielvergunning (de zgn. ‘kansrijke’ asielzoekers). Tegelijkertijd moet de Rijksoverheid gemeenten structureel de middelen maar ook de ruimte geven om dit naar eigen inzicht én met oog voor de sociale samenhang te kunnen doen.
Videobericht van de NOS over de actuele problemen in Ter Apel
Een permanente wettelijke taakstelling voorkomt dat er in iedere gemeente een politieke discussie moet worden gevoerd over de vraag óf men asielzoekers wil opvangen. Vaak ook nog op een moment dat er geen tijd voor is. Het zou ook het inroepen van staatsnoodrecht overbodig maken. Met een permanente wettelijke taakstelling kunnen lokale bestuurders zich beroepen op een opdracht die moet worden uitgevoerd, waardoor de opvang van asielzoekers business as usual kan worden, net als het huisvesten van statushouders. Dat verloopt ook niet altijd vlekkeloos, maar die taakstelling als zodanig is algemeen geaccepteerd. Het is evident dat gemeenten daarbij voor grote uitdagingen staan vanwege de schaarse ruimte en de grote druk op de woningmarkt. Het is daarom van groot belang dat de invoering van een gemeentelijke taakstelling voor het opvangen van kansrijke asielzoekers gepaard gaat met een bredere toepassing en facilitering van flexibele huisvestingsoplossingen, waar verschillende aandachtsgroepen tijdelijk kunnen worden gehuisvest in afwachting van een sociale huurwoning. (Rapport De asielopvang uit de crisis, pagina 7).
Het rapport 'De asielopvang uit de crisis'
